Repetitie 8- Klemzitten vergroten

Wat een warme dag. 29 graden is het! We werken aan het tempo van het stuk, de vertraging van de bewegingen, de rust die scenes moeten hebben zonder dat het voorspelbaar wordt.  Ook  de overgangen krijgen veel aandacht: we zoeken net zo lang tot dat ze vloeiend, organisch voortkomen uit de vorige scene.

In de middag komt Patrick kijken naar het resultaat. We zijn op dat moment allemaal ‘bevangen’ door de hitte en een van de spelers heeft de hik. De beginscene: het publiek zit in de lege ruimte, op de gang naderen voetstappen. Na een stilte zwaait de deur open en kijkt een groepje van 5 mensen in stilte naar binnen. HIK!
Iedereen barst in lachen uit. Dit gaat nog een keer of 3 zo door. Wat doe je als je de hik hebt? Een glas water ondersteboven opdrinken. En wat doe je als spelers niet kunnen stoppen met lachen: zeggen dat ze mogen lachen en door moeten spelen!

Patrick is erg positief, hij vind het stuk zelfs soms ‘te beklemmend of zwaar’.
Er mag dus nog een moment van lucht in komen. We hebben het vooral over kijkrichtingen (wanneer kijken de spelers naar het publiek, hoe reageren ze), de overgangen (de meeste zijn vloeiend, anderen nog onduidelijk) en waarom spelers iets wel of niet doen. Interessant en fijn om een dramaturg als kijken te hebben!

Volgende week werken we hier verder aan en komt er een muzikant kijken. Het lijkt me goed als hij naar de ‘muzikaliteit’ van het stuk wil kijken en vanuit zijn vakgebied tips kan geven.