Repetitie 7- De openbare repetitie

Wat is het toch altijd spannend, voor een eerste keer publiek bij iets dat alleen ik en de spelers deelden! De spelers spelen door de spanning het stuk ongeveer twee keer zo snel. Ik aarzel om meteen in te grijpen; ik ben benieuwd of alleen ik dit vind of het hele publiek. Daarna laat ik ook scenes opnieuw of langzamer spelen, geef ik aanwijzingen. Van de spelers hoor ik later dat ze dit erg fijn vonden: spelen voor publiek en geconcentreerd aanwezig zijn in de scene heeft soms (live) bijsturing nodig.

We bespreken na met het publiek wat er wel en niet werkte. Ze zijn het erover eens dat we veel mooie beelden hebben gemaakt. De volgorde wordt als logisch en vloeiend gezien.  Ze vinden de concentratie van de spelers erg mooi. Ze vinden er echter te weinig echte ‘beklemming’ inzitten. Ook de noodzaak wel of niet bij de groep te willen horen is voor sommigen onduidelijk.

Interessant om te zien is dat mensen vaak feedback geven die tegengesteld is of lijkt. Vanuit ervaring, smaak, theateregels, vak, of anders. Wat filter ik eruit, waar ben ik het mee eens? Ik ga proberen het ‘stuk’ zoals het nu is te bewaren, maar te werken aan het ritme, tempo, noodzaak en kijkrichtingen. Volgens mij zit daar de beklemming in.
Ook wil ik zorgen dat sommige beelden steeds terugkomen, het stuk als een muziekstuk gaan opbouwen.